Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Breathe no more

  Οι τελευταίες μέρες, μουλωχτές, κάθε ώρα τους στράγγιζε την κάθε σπιθαμή του κορμιού μου, μέσα κι έξω, κι ακόμη πιο μέσα. Είμαι πλέον στεγνή, μόνο τα μάτια μου που πρόλαβαν να υποκύψουν ελάχιστα στα γλοιώδη και ταυτόχρονα γαμψά νύχια των ημερών παρέμειναν υγρά για μερικά δευτερόλεπτα. Κι αυτά τα δευτερόλεπτα, λοιπόν, τα πέρασα πίσω από ένα καθρέφτη.
  Όλες οι ατέλειωτες και αξέχαστες στιγμές μαζί σου ανοίγονται μπροστά μου και απλώνονται παντού, καταβροχθίζουν κάθε εκατοστό της μαγικής μου παλέτας σαν φθινοπωρινά πρωτοβρόχια που, σταγόνα με σταγόνα, καλύπτουν τελικά κάθε μικρή σπιθαμή του ψυχρού τσιμεντένιου δρόμου. Τόσο ψυχρός, όσο είναι και τα απέραντα βλέμματά μας κάθε φορά που τυχαία συναντιούνται και φλέγονται και μετά δεν μπορούν να ξεκολλήσουν το 'να απ' τ'άλλο.
  Είσαι χαρούμενος, κοντά ευτυχισμένος, μπορώ άνετα να το δω στα μάτια σου, να το διαβάσω στα βήματά σου, να το νιώσω στα ίχνη που αφήνεις και πατάω κι εγώ πάνω τους για να έχω συνεχώς μια γεύση απ' την καινούρια σου ζωή που δε με περιέχει-ή για να δω αν ακόμη εφαρμόζουν έστω και λίγο στα δικά μου ίχνη. Ναι, είσαι χαρούμενος και θα μπορούσα να πω πως το γεγονός με χαροποιεί, όμως δεν έχω πολύ χρόνο για ψέματα, δε με φτάνουν τα δευτερόλεπτα. Είμαι χάλια που δε σ'έχω. Που δεν υπάρχω για 'σένα.
  Πέτρες. Ανάμεσά μας τεράστιες μυτερές πέτρες. Πέτρες με πολλά σχέδια, με πολλά χρώματα σκούρα που σχηματίζουν φάτσες και γκριμάτσες γνώριμες και μισητές. Πέτρες που όλες μαζί γεννούν ένα πελώριο τείχος, ένα επιβλητικά πανύψηλο βουνό που μας χωρίζει. Στην πραγματικότητα, εσύ θα το 'λεγες βουνό καθώς είναι πιο ασφαλής ο ορισμός και η όψη του, μα για 'μένα δεν είναι άλλο από ένας ακόμη γκρεμός που με βάζει σε σκέψεις θανάσιμες. Μπα, αδειάσαν κι αυτές.
  Και θυμάμαι τότε που πετάχτηκα απ' το κάθισμα του γραφείου μόλις σε αντίκρισα πάνω σου και χώθηκα στα χέρια σου και σου 'πα πως σ'αγ-

  Μια έκρηξη δακρυσμένων συναισθημάτων οδήγησε τον καθρέφτη μου στην καταστροφή του, έγινε χίλια κομμάτια που μπήκαν μες στα μάτια μου και, ακόμη κι αν δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν κι εκείνα, τρυπήθηκαν και μάτωσαν και έσβησαν για άλλη μια φορά. Και περιμένω κάποιον να 'ρθει να με ποτίσει να ξαναζωντανέψω για λίγο. Μέχρι να ξανασκεφτώ εσένα. Και να σπάσω ξανά. Και το μόνο που θ'ακούγεται θα 'ναι οι λυγμοί μιας σκιάς που πάτησε τη σκιά της.

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

  Wild, white horses
                      they will take me away
                     and the tenderness I feel
                   will send the dark underneath


  Will I follow?