Ψέματα, ρε. Όλο ψέματα και υποκρισία. Υποκρισία τόσο αληθοφανής που μέχρι κι εσύ την πιστεύεις. Λες και όλα όσα ζήτησα από 'σένα ήταν ένα σίγουρο βλέμμα. Στ' αρχίδια μου στην τελική τα σίγουρα βλέμματα, πήρα πολλά είπαμε, όλα ήταν στιγμιαία και ψεύτικα. Δε θέλω σίγουρα βλέμματα, δε θέλω καν βλέμματα, τα βαρέθηκα κι αυτά κι εσένα κι εσάς.
Κι εμένα, γαμώ. Κι εμένα με βαρέθηκα. Δε θέλω να βλέπω κανένα, ή μάλλον δε θέλω να με βλέπει κανείς γιατί όλοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν την ψυχολογία μου και να μαντέψουν τις σκέψεις μου, μιας και είμαι συνεχώς σε άθλιο mood, όμως όλοι κάνουν λάθος κι εγώ απογοητεύομαι όλο και περισσότερο που δε βρίσκω κανένα να με νιώσει. Χώρια που δε θέλω να με νιώσει και κανείς..
Απέχθεια. Δε λέω πως θέλω δα και να κλειστώ στο δωμάτιό μου και να μη δω πρόσωπο κατά τη διάρκεια των διακοπών-γαμώ τα χριστούγεννα και τις ψευτογιορτινές σας φάτσες-αντιθέτως, γουστάρω να βγαίνω έξω συνέχεια και να αντικρίζω τα ηλίθια πρόσωπά σας παγωμένα απ' το κρύο και τις κρυσταλομένες σας γκριμάτσες που τελικά αποδεικνύουν πως δε ρέουν και πολλά συναισθήματα στα κορμιά σας. Μόνο δύο, η αδιαφορία και η εγωπάθεια. Γελοίοι εγωκεντρικοί άνθρωποι μονάχοι, ξεφτυλισμένοι και κενοί, μόνοι, ΜΟΝΟΙ, Μ-Ο-Ν-Ο-Ι.
Κι εσύ, στ' αρχίδια σου. Σε βλέπω. Κάποτε-όχι πολύ καιρό πριν- νοιαζόσουν τάχα και,άντε βρε,θα με ρωτούσες ίσως μια φορά τη βδομάδα τι κάνω ή τι έχω αν πίστευες πως συνέβαινε κάτι. Κι εγώ θα ήμουν πάντα εκεί να ικανοποιώ την ανάγκη συμπαράστασής σου προς εμένα. Λες και εσύ δε με χρειάστηκες.. Λες κι εγώ δε σε βοήθησα αρκετά. Λες και δεν ήμουν εγώ ο άνθρωπος που ξύπνησε το χαμένο σου εαυτό μέσα σε αυτό το αχούρι που συνυπήρχε μέσα σου μαζί με τις μπερδεμένες πολύπλοκες και ασαφείς σκέψεις σου. Λες και δεν ήμουν πάντα εκεί.. Τώρα δε θες να είμαι. ΚΙ ΕΓΩ ΧΕΣΤΗΚΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΕΣ.
Ωραία, ίσως υπερβάλλω-όπως πάντα άλλωστε-όμως όντως έχεις φύγει. Και αν δε σου πω τι συμβαίνει πια, δε σε πειράζει, δε θα σε νοιάξει. Ούτε καν θα σε πληγώσει το γεγονός ότι δε σε συμπεριέλαβα στους ανθρώπους που μιλάω-γιατί ξέρεις πως είναι ελάχιστοι και μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού μου και πως κάποτε ήσουν κι εσύ μέσα. Μου λείπεις, ντάξει; Αλλά χέστηκα. Δε θα σε χρειαστώ.
Κι εγώ τα έζησα αυτά που ζεις, αλλά δε με τράβηξαν από σένα, δε με παρέσυραν, αυτά ήταν που με έφεραν κοντά σου.
Κι εμένα, γαμώ. Κι εμένα με βαρέθηκα. Δε θέλω να βλέπω κανένα, ή μάλλον δε θέλω να με βλέπει κανείς γιατί όλοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν την ψυχολογία μου και να μαντέψουν τις σκέψεις μου, μιας και είμαι συνεχώς σε άθλιο mood, όμως όλοι κάνουν λάθος κι εγώ απογοητεύομαι όλο και περισσότερο που δε βρίσκω κανένα να με νιώσει. Χώρια που δε θέλω να με νιώσει και κανείς..
Απέχθεια. Δε λέω πως θέλω δα και να κλειστώ στο δωμάτιό μου και να μη δω πρόσωπο κατά τη διάρκεια των διακοπών-γαμώ τα χριστούγεννα και τις ψευτογιορτινές σας φάτσες-αντιθέτως, γουστάρω να βγαίνω έξω συνέχεια και να αντικρίζω τα ηλίθια πρόσωπά σας παγωμένα απ' το κρύο και τις κρυσταλομένες σας γκριμάτσες που τελικά αποδεικνύουν πως δε ρέουν και πολλά συναισθήματα στα κορμιά σας. Μόνο δύο, η αδιαφορία και η εγωπάθεια. Γελοίοι εγωκεντρικοί άνθρωποι μονάχοι, ξεφτυλισμένοι και κενοί, μόνοι, ΜΟΝΟΙ, Μ-Ο-Ν-Ο-Ι.
Κι εσύ, στ' αρχίδια σου. Σε βλέπω. Κάποτε-όχι πολύ καιρό πριν- νοιαζόσουν τάχα και,άντε βρε,θα με ρωτούσες ίσως μια φορά τη βδομάδα τι κάνω ή τι έχω αν πίστευες πως συνέβαινε κάτι. Κι εγώ θα ήμουν πάντα εκεί να ικανοποιώ την ανάγκη συμπαράστασής σου προς εμένα. Λες και εσύ δε με χρειάστηκες.. Λες κι εγώ δε σε βοήθησα αρκετά. Λες και δεν ήμουν εγώ ο άνθρωπος που ξύπνησε το χαμένο σου εαυτό μέσα σε αυτό το αχούρι που συνυπήρχε μέσα σου μαζί με τις μπερδεμένες πολύπλοκες και ασαφείς σκέψεις σου. Λες και δεν ήμουν πάντα εκεί.. Τώρα δε θες να είμαι. ΚΙ ΕΓΩ ΧΕΣΤΗΚΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΕΣ.
Ωραία, ίσως υπερβάλλω-όπως πάντα άλλωστε-όμως όντως έχεις φύγει. Και αν δε σου πω τι συμβαίνει πια, δε σε πειράζει, δε θα σε νοιάξει. Ούτε καν θα σε πληγώσει το γεγονός ότι δε σε συμπεριέλαβα στους ανθρώπους που μιλάω-γιατί ξέρεις πως είναι ελάχιστοι και μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού μου και πως κάποτε ήσουν κι εσύ μέσα. Μου λείπεις, ντάξει; Αλλά χέστηκα. Δε θα σε χρειαστώ.
Κι εγώ τα έζησα αυτά που ζεις, αλλά δε με τράβηξαν από σένα, δε με παρέσυραν, αυτά ήταν που με έφεραν κοντά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου