Έχω πληγωθεί τόσες φορές που πλέον το μόνο που έψαχνα ήταν ένα άτομο να πληγώσω εσκεμένα, να γνωρίσω αυτό το συναίσθημα που, αφού τείνουν να το κάνουν όλοι συχνά, λογικά θα ήταν ευχάριστο και θα με ικανοποιούσε. Κάτι σαν εκδίκηση απ' όσους δεν έφταιξαν μα θα μπορούσαν να φταίνε.
Και ποια είμαι εγώ που θα κρίνω ποιοι αξίζουν να πληγωθούν και ποιοι όχι; Καμία. Απλώς αυτό ήθελα να κάνω, μια φορά κι εγώ. Και τα κατάφερα.
Μου έμαθες να ζω με μια ξεχωριστή νοοτροπία. Μου έδειξες πολλά απ' τον εσωτερικό σου κόσμο. Μου μίλησες για 'σένα, με άφησες να σε μάθω. Με είδες, με άκουσες, με κατάλαβες, με βρήκες. Όλες οι στιγμές μαζί σου ήταν υπέροχες και ξεχωριστές, αλλά εγώ είχα άλλα σχέδια για εμάς, υποθέτω. Κι όταν αρχίζω να νιώθω μπερδεμένη, όλα παίρνουν μια αντίθετη φορά, μια άλλη κατεύθυνση.
Είναι σαν να μη θυμάμαι εκείνα που ήμουν, εκείνα που ήθελα κι εκείνα που ένιωθα στην αρχή. Σαν να σβήνουν και να μένουν μόνο τα ερχόμενα. Αυτά που με κυριεύουν, αφού αφήσω την εσωτερική μου κατάρα να βγει λίγο προς τα έξω, ν'ανασάνει. Δεν ανασαίνει μόνο, μου αφήνει και στοιχεία της στην επιφάνειά μου και μετά τρέχει και βυθίζεται ξανά στο βυθό μου και με αφήνει να παγώνω και να μην ξέρω τι να σκεφτώ, πού είμαι, ποια είμαι.
Ένιωθα τόσο μίσος, ενώ δεν υπήρχε. Ένιωθα τόσο αδιάφορη, ενώ δεν ήμουν. Ένιωθα σίγουρη, ενώ δεν είχα ιδέα τι έλεγα. Προσποίηση στην προσποίηση, τι ειρωνεία. Λες και πίστευα πως ήξερα ποιος είναι ο εαυτός μου και, αφού προσποιούμουν και έπαιζα το ρόλο του παλιάτσου που έμαθα να υποδύομαι, έπειτα παρίστανα ξανά τον εαυτό μου, έτσι όπως πίστευα πως ήταν. Θέατρο, υπερπαραγωγή.
Δεν περίμενα πως θα πληγωνόμουν κι εγώ μαζί σου. Δεν περίμενα πως θα πονούσα, ίσως περισσότερο από εσένα. Και δεν είχα την παραμικρή ιδέα πως αυτό το συναίσθημα θα ξυπνούσε κι άλλα, παρόμοια. Ω ναι, τελικά είχα πληγώσει κι άλλους ανθρώπους, αρκετές φορές. Και πονάει περισσότερο όταν πληγώνεις αυτούς που αγαπάς, παρά όταν σε πληγώνουν εκείνοι, τελικά.
Πάνω απ' όλα, δεν περίμενα πως θα σε συγχωρούσα τόσο εύκολα, τόσο απλά, για όλα όσα είχαν συμβεί και για όσα ακολούθησαν ή θα ακολουθήσουν. Χωρίς καν να το σκεφτώ. Σε έχω συγχωρέσει για τα πάντα, τον εαυτό μου όμως, δεν ξέρω αν μπορώ.
Ίσως με συγχωρέσω, αν με συγχωρέσεις κι εσύ για όσα έκανα, γιατί έκανα πολλά.
Αν και, ξέρεις κάτι.. Μου άρεσε. Ήταν κάτι διαφορετικό και σκοτεινό. Μ'αρέσει να νιώθω σκοτεινά συναισθήματα. Μ'άρεσε που στα έκανα όλα αυτά, μ'άρεσε που σε έκανα να νιώσεις έτσι. Έτσι νιώθω κάθε φορά που πληγώνω κάποιον κι έπειτα το μετανιώνω και τα παίρνω με τον εαυτό μου, μα, έχω δύο εαυτούς και πρέπει με κάποιο τρόπο να τους ικανοποιήσω εξίσου.
Και ποια είμαι εγώ που θα κρίνω ποιοι αξίζουν να πληγωθούν και ποιοι όχι; Καμία. Απλώς αυτό ήθελα να κάνω, μια φορά κι εγώ. Και τα κατάφερα.
Μου έμαθες να ζω με μια ξεχωριστή νοοτροπία. Μου έδειξες πολλά απ' τον εσωτερικό σου κόσμο. Μου μίλησες για 'σένα, με άφησες να σε μάθω. Με είδες, με άκουσες, με κατάλαβες, με βρήκες. Όλες οι στιγμές μαζί σου ήταν υπέροχες και ξεχωριστές, αλλά εγώ είχα άλλα σχέδια για εμάς, υποθέτω. Κι όταν αρχίζω να νιώθω μπερδεμένη, όλα παίρνουν μια αντίθετη φορά, μια άλλη κατεύθυνση.
Είναι σαν να μη θυμάμαι εκείνα που ήμουν, εκείνα που ήθελα κι εκείνα που ένιωθα στην αρχή. Σαν να σβήνουν και να μένουν μόνο τα ερχόμενα. Αυτά που με κυριεύουν, αφού αφήσω την εσωτερική μου κατάρα να βγει λίγο προς τα έξω, ν'ανασάνει. Δεν ανασαίνει μόνο, μου αφήνει και στοιχεία της στην επιφάνειά μου και μετά τρέχει και βυθίζεται ξανά στο βυθό μου και με αφήνει να παγώνω και να μην ξέρω τι να σκεφτώ, πού είμαι, ποια είμαι.
Ένιωθα τόσο μίσος, ενώ δεν υπήρχε. Ένιωθα τόσο αδιάφορη, ενώ δεν ήμουν. Ένιωθα σίγουρη, ενώ δεν είχα ιδέα τι έλεγα. Προσποίηση στην προσποίηση, τι ειρωνεία. Λες και πίστευα πως ήξερα ποιος είναι ο εαυτός μου και, αφού προσποιούμουν και έπαιζα το ρόλο του παλιάτσου που έμαθα να υποδύομαι, έπειτα παρίστανα ξανά τον εαυτό μου, έτσι όπως πίστευα πως ήταν. Θέατρο, υπερπαραγωγή.
Δεν περίμενα πως θα πληγωνόμουν κι εγώ μαζί σου. Δεν περίμενα πως θα πονούσα, ίσως περισσότερο από εσένα. Και δεν είχα την παραμικρή ιδέα πως αυτό το συναίσθημα θα ξυπνούσε κι άλλα, παρόμοια. Ω ναι, τελικά είχα πληγώσει κι άλλους ανθρώπους, αρκετές φορές. Και πονάει περισσότερο όταν πληγώνεις αυτούς που αγαπάς, παρά όταν σε πληγώνουν εκείνοι, τελικά.
Πάνω απ' όλα, δεν περίμενα πως θα σε συγχωρούσα τόσο εύκολα, τόσο απλά, για όλα όσα είχαν συμβεί και για όσα ακολούθησαν ή θα ακολουθήσουν. Χωρίς καν να το σκεφτώ. Σε έχω συγχωρέσει για τα πάντα, τον εαυτό μου όμως, δεν ξέρω αν μπορώ.
Ίσως με συγχωρέσω, αν με συγχωρέσεις κι εσύ για όσα έκανα, γιατί έκανα πολλά.
Αν και, ξέρεις κάτι.. Μου άρεσε. Ήταν κάτι διαφορετικό και σκοτεινό. Μ'αρέσει να νιώθω σκοτεινά συναισθήματα. Μ'άρεσε που στα έκανα όλα αυτά, μ'άρεσε που σε έκανα να νιώσεις έτσι. Έτσι νιώθω κάθε φορά που πληγώνω κάποιον κι έπειτα το μετανιώνω και τα παίρνω με τον εαυτό μου, μα, έχω δύο εαυτούς και πρέπει με κάποιο τρόπο να τους ικανοποιήσω εξίσου.
I want someone to hurt like the way
I hurt,
It's sick, but it makes me feel
better.
Sometimes I can't hide
the demons that I face
Sometimes don't deny
I'm sometimes sinner, sometimes saint.
Sometimes I don't wanna be
better
Sometimes I can't be put back
together
Sometimes I find it hard to
believe
there's someone else who
could be
just as messed up as me.
I hurt,
It's sick, but it makes me feel
better.
Sometimes I can't hide
the demons that I face
Sometimes don't deny
I'm sometimes sinner, sometimes saint.
Sometimes I don't wanna be
better
Sometimes I can't be put back
together
Sometimes I find it hard to
believe
there's someone else who
could be
just as messed up as me.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου