Καρφώνω το βλέμμα μου έξω απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου και σε βλέπω. Δεν είσαι εκεί, αλλά σε βλέπω. Μπορεί και να είσαι όμως, μα όλα μια ψευδαίσθηση είναι άλλωστε. Περπατάς και μου γελάς και κάτι μου ψιθυρίζεις, μα δε μπορώ να σ'ακούσω, το τζάμι είναι κλειστό και καρφώνομαι πάνω στα χείλια σου που δε διακρίνω με ευκολία γιατί το τζάμι από μέσα είναι πλέον θαμπό και γεμάτο σταγόνες, σταλμένες σύνθετες λέξεις και κραυγές απ' τα σύννεφα που δακρύζουν γιατί πονάνε. Έχει ήλιο ακόμα. Ξαφνικά σταματάς να αφήνεις ίχνη και αρχίζεις να πετάς και με κοιτάζεις καθώς φεύγεις σαν να με καλείς να πετάξω κι εγώ μαζί σου, μα εγώ περπάτησα αρκετά σ'αυτή τη ζωή ώστε να ξεχάσω να πετάω στην τελική και δεν μπορώ να σ'ακολουθήσω μέχρι ψηλά, συγχώρεσε τα γέρικα φτερά μου που έχασαν τις αντοχές τους και ξεθώριασαν κι έγιναν διάφανα. Κι έπειτα μια γνωστή μελωδία να χαϊδεύει τ'αυτιά μου.
"Rain, rain, please, stay.. Rain, rain, don't go away, the sun can come back another day.."
Ξαφνικά η βροχή και οι κραυγές έπαψαν. Το τζάμι, λες και ήταν καινούριο, καθαρό χωρίς ατέλειες-αυτές πάντα ήταν για 'μένα. Εσύ έχεις εξαφανιστεί, νομίζω, δεν είμαι σίγουρη, οπότε αρχίζω με το μυαλό μου και τη φαντασία μου να σε πλάθω γύρω μου, μπροστά μου, στο πλάι μου, πιο πέρα, παντού, είσαι παντού και νιώθω ασφάλεια και ανασφάλεια ταυτοχρόνως. Υπάρχεις, εντάξει;
Was I loved enough
to believe in us?
Silhouettes
Dancing Ghosts
As that goes through my mind
Falling far behind
I knew it would end this way
but I chose it anyway..
"Rain, rain, please, stay.. Rain, rain, don't go away, the sun can come back another day.."
Ξαφνικά η βροχή και οι κραυγές έπαψαν. Το τζάμι, λες και ήταν καινούριο, καθαρό χωρίς ατέλειες-αυτές πάντα ήταν για 'μένα. Εσύ έχεις εξαφανιστεί, νομίζω, δεν είμαι σίγουρη, οπότε αρχίζω με το μυαλό μου και τη φαντασία μου να σε πλάθω γύρω μου, μπροστά μου, στο πλάι μου, πιο πέρα, παντού, είσαι παντού και νιώθω ασφάλεια και ανασφάλεια ταυτοχρόνως. Υπάρχεις, εντάξει;
Was I loved enough
to believe in us?
Silhouettes
Dancing Ghosts
As that goes through my mind
Falling far behind
I knew it would end this way
but I chose it anyway..
Τώρα που υπάρχεις, μπορείς να μου ζητήσεις ό,τι θες. Φυλάσσεις τα φτερά σου στις πολύτιμες γαλάζιες θήκες σου-πάντα μ'άρεσε το γαλάζιο πάνω σου-και αφήνεις πάλι τα ίχνη σου να με πλησιάζουν. Περπατάς, λοιπόν, και μου ψιθυρίζεις "έλα". Μπορείς να μου ζητήσεις οτιδήποτε θέλεις εσύ, από ένα ηλιοβασίλεμα όλο δικό σου, μόνο για 'σένα, μέχρι ένα μικρό χαλασμένο παιχνίδι, πεταμένο και ξεφτισμένο. Όλα θα στα 'δινα αυτή τη στιγμή. "Έλα", συνεχίζεις.
Ξαφνικά, εκατοντάδες χέρια απλώθηκαν με μεγάλη ταχύτητα σ'ολόκληρο το τζάμι του αυτοκινήτου και προσπαθούσαν να με αρπάξουν με τη βία, δε λογάριαζαν και τίποτα. Πάλευαν κάμποση ώρα να διαπεράσουν το τζάμι και να καλύψουν κάθε σπιθαμή του κορμιού μου με τα γαμψά τους νύχια, να με τραβήξουν προς τα κάτω, πολύ κάτω, να με σύρουν, να με πνίξουν. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή και είχαν ήδη εξαφανιστεί, αυτό ήταν το σόου τους.
Και είσαι πάλι εκεί. Και μου χαμογελάς, το χαμόγελό σου είναι σαν γλυκό μέλι χυμένο πάνω στις ανοιχτές πληγές μου. Και σ'έχω ανάγκη.
Και πάλι,το όνειρο έγινε δρόμος και δέντρα και μεγάλα κτίρια με ταμπέλες και φώτα-προβολείς να τυφλώνουν τα μάτια μου και να ματώνω. Στο τζάμι εμφανίστηκαν δαχτυλιές που σχημάτισαν φάτσες, γκριμάτσες γελοίες, αστείες σαν ζωγραφιά ενός παλιάτσου, ειρωνικές, με χλευάζουν, δεν τις αντέχω, απλώνω το χέρι μου και προσπαθώ να τις σβήσω μα δε μπορώ γιατί το τζάμι είναι κλειστό και δε μπορώ ν' απλώσω το χέρι μου απ'έξω.
Κι εκεί που μοχθώ να τις αφανίσω, εκείνες άρχισαν να παίζουν ξανά παιχνίδια μαζί μου, αλλάζουν μορφή, φάτσες εξαγριωμένες κι άλλες φοβισμένες, πόλεμος, πόνος, απόγνωση, σιωπή σαν κρότος, σε θέλω, σώσε με, πονάω και πάλι φωνές και γέλια και σειρήνες που μου πληγώνουν τα αυτιά και πλημμυρίζουν και καίγονται κι ο ήχος τους με σκοτώνει, μ'αφήνει κενή και σε θέλω ξανά απ' την αρχή, όπως σε ήθελα τότε, όπως εκεί ψηλά, όπως με ήθελες κι εσύ.
It's just a simple line
I can still hear it all of the time
If I can just hold on tonight
I know that nothing
Nothing survives..
Nothing survives..
I think I'm turned around
I'm looking up
not looking down
And when I'm standing still
watching you run
watching you fall
fall into me...
Ξαφνικά, εκατοντάδες χέρια απλώθηκαν με μεγάλη ταχύτητα σ'ολόκληρο το τζάμι του αυτοκινήτου και προσπαθούσαν να με αρπάξουν με τη βία, δε λογάριαζαν και τίποτα. Πάλευαν κάμποση ώρα να διαπεράσουν το τζάμι και να καλύψουν κάθε σπιθαμή του κορμιού μου με τα γαμψά τους νύχια, να με τραβήξουν προς τα κάτω, πολύ κάτω, να με σύρουν, να με πνίξουν. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή και είχαν ήδη εξαφανιστεί, αυτό ήταν το σόου τους.
Και είσαι πάλι εκεί. Και μου χαμογελάς, το χαμόγελό σου είναι σαν γλυκό μέλι χυμένο πάνω στις ανοιχτές πληγές μου. Και σ'έχω ανάγκη.
Και πάλι,το όνειρο έγινε δρόμος και δέντρα και μεγάλα κτίρια με ταμπέλες και φώτα-προβολείς να τυφλώνουν τα μάτια μου και να ματώνω. Στο τζάμι εμφανίστηκαν δαχτυλιές που σχημάτισαν φάτσες, γκριμάτσες γελοίες, αστείες σαν ζωγραφιά ενός παλιάτσου, ειρωνικές, με χλευάζουν, δεν τις αντέχω, απλώνω το χέρι μου και προσπαθώ να τις σβήσω μα δε μπορώ γιατί το τζάμι είναι κλειστό και δε μπορώ ν' απλώσω το χέρι μου απ'έξω.
Κι εκεί που μοχθώ να τις αφανίσω, εκείνες άρχισαν να παίζουν ξανά παιχνίδια μαζί μου, αλλάζουν μορφή, φάτσες εξαγριωμένες κι άλλες φοβισμένες, πόλεμος, πόνος, απόγνωση, σιωπή σαν κρότος, σε θέλω, σώσε με, πονάω και πάλι φωνές και γέλια και σειρήνες που μου πληγώνουν τα αυτιά και πλημμυρίζουν και καίγονται κι ο ήχος τους με σκοτώνει, μ'αφήνει κενή και σε θέλω ξανά απ' την αρχή, όπως σε ήθελα τότε, όπως εκεί ψηλά, όπως με ήθελες κι εσύ.
It's just a simple line
I can still hear it all of the time
If I can just hold on tonight
I know that nothing
Nothing survives..
Nothing survives..
I think I'm turned around
I'm looking up
not looking down
And when I'm standing still
watching you run
watching you fall
fall into me...
Τα φώτα. Οι προβολείς που φωτίζουν το φεγγάρι με τ'αστέρια που δίνουν παράσταση απόψε και παίρνουν τη μορφή σου για άλλη μια φορά κι εγώ χειροκροτώ πριν καν φανείς στη σκηνή του θεάτρου της επίσημης αυτής νύχτας που φόρεσε τ'άστρα για διαμάντια και στα χάρισε για μάτια, να τα κοιτάω να γυαλίζουν, να γυαλίζω κι εγώ και να ξεψυχάω κάθε βράδυ στον κήπο σου και να ανθίζω κάθε πρωί σαν λουλουδένιος ήλιος ως το μπαλκόνι σου.
Τα πέταλα δεν τα αντέχω πια. Η σέλα άρχισε να γίνεται πολύ βαριά. Πέτα μακριά τα χαλινάρια μου και κρατήσου απ' τη χαίτη μου, θ'ακολουθώ τις σκέψεις σου και θα φτάσουμε. Εξημέρωσέ με στα δικά σου βήματα, μείνε μαζί μου λίγο ακόμα.
Και πάλι δρόμος και δέντρα και μεγάλα κτίρια με ταμπέλες, δε νύχτωσε ποτέ, το τζάμι καθαρό και εγώ να σε μισώ περισσότερο από πριν σε γνωρίσω που ήσουν ένας ακόμα άγνωστος αδιάφορος χαμένος χαρούμενος περαστικός, μακρινός ξάδερφος της τρέλας και του ονείρου.
- Καλημέρα. Τι κάνεις; -παλίρροιο κύμα δακρυσμένων χαμόγελων και χαμένων αστείων, ανέκδοτα καταδικασμένα και καταπιεσμένες μέρες με βάρδιες του ήλιου κι άσπρα σύννεφα σαν στρώματα αγγέλων που απλώθηκαν στονουρανό καθρέφτη της θάλασσας, μαύρες σταγόνες γαλάζιας δικής σου βροχής.
- Καλημέρα και σε εσένα. Καλά είμαι, εσύ;
Τα πέταλα δεν τα αντέχω πια. Η σέλα άρχισε να γίνεται πολύ βαριά. Πέτα μακριά τα χαλινάρια μου και κρατήσου απ' τη χαίτη μου, θ'ακολουθώ τις σκέψεις σου και θα φτάσουμε. Εξημέρωσέ με στα δικά σου βήματα, μείνε μαζί μου λίγο ακόμα.
Και πάλι δρόμος και δέντρα και μεγάλα κτίρια με ταμπέλες, δε νύχτωσε ποτέ, το τζάμι καθαρό και εγώ να σε μισώ περισσότερο από πριν σε γνωρίσω που ήσουν ένας ακόμα άγνωστος αδιάφορος χαμένος χαρούμενος περαστικός, μακρινός ξάδερφος της τρέλας και του ονείρου.
- Καλημέρα. Τι κάνεις; -παλίρροιο κύμα δακρυσμένων χαμόγελων και χαμένων αστείων, ανέκδοτα καταδικασμένα και καταπιεσμένες μέρες με βάρδιες του ήλιου κι άσπρα σύννεφα σαν στρώματα αγγέλων που απλώθηκαν στον
- Καλημέρα και σε εσένα. Καλά είμαι, εσύ;
- If i were to stay here between us
- I might forget where Ι'm bound
- So Ι can't stay in between us
- I guess Ι'll walk away
- And here to read the future
- but forced to breathe out the past
- And too many conversations..
- To uncover what was purposefully lost
- and we all looked so desparate
- showing the guidance that we lack
- And we used to be so wistful
- I guess we feel it's safer holding back
- If I were to stay here between us
- I might forget where I'm bound
- So i can't stay in between us
- I guess I'll walk away
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου